Rinascere. Mutarsi. Reinventarsi. Spostarsi. Cambiare faccia, corpo, nome e identità. Scappare.
Per me rinascere non è un’opzione, una prospettiva incerta, è un’esigenza costante.
All’inizio era il desiderio di migliorare, di diventare sempre più brava, di avvicinarmi a un’ideale di perfezione percepito o imposto. Poi era la necessità di diventare me stessa, di liberarmi strato per strato dalle costruzioni sociali con le quali mi ero vestita, riempita fino all’orlo, per arrivare a uno stato puro del mio essere.
È attraverso quella procedura di spoliazione del sé che ho dovuto affrontare il fatto di non riconoscere il nucleo dal quale continuavo a strappare i petali a uno a uno. È in quel momento che ho capito che la mia identità è un essere mutevole, ho compreso che il cambiamento perenne che finora avevo seguito non aveva una meta ma era esso stesso l’obiettivo.
È stata una scoperta deliziosamente liberatoria. Non solo perché mi ha permesso di sbarazzarmi delle migliaia di piccole scatole quadrate di identità nelle quali non sarei comunque mai rientrata ma anche perché mi ha rivelato un’immagine di sé che finalmente mi rendeva felice. Un’idea sfuggente, una macchia colorata vista con la coda dell’occhio già scomparsa nel momento che viene percepita. E ho cominciato a provare gioia pura nell’essere costantemente diversa, dagli altri o da me stessa, nell’essere eccentrica o banale, mutevole e a volte contraddittoria.
È stato così che ho finalmente compreso che l’impegno dedicato al cambiamento costante, alla rinascita, non è il prezzo da pagare per arrivare a un sé definitivo. Quell’impegno è la vita stessa. E farei bene ad accettarlo, abbracciarlo persino amarlo perché sarebbe diventato un compagno costante, più presente forse di me stessa.
Διαρκώς μεταβαλλόμενη
Αναγέννηση. Μεταβολή. Αναδημιουργία. Μετακίνηση. Αλλάζω πρόσωπο, σώμα, όνομα και ταυτότητα. Ξεφεύγω. Για μένα η αναγέννηση δεν είναι επιλογή, μια αβέβαιη πιθανότητα, είναι διαρκής ανάγκη. Στην αρχή πήγαζε από την επιθυμία να βελτιωθώ, να γίνομαι συνεχώς καλύτερη, να πλησιάσω ένα ιδεώδες τελειότητας. Έπειτα μετατράπηκε στην ανάγκη να γίνω ο εαυτός μου, να ελευθερωθώ μία προς μία από τις κοινωνικές συμβάσεις τις οποίες είχα ντυθεί καλλύπτοντας τον εαυτό μου μέχρι το κεφάλι, για να φτάσω σε ένα είδος καθαρής πραγματικότητας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ξεγυμνώματος του εαυτού μου χρειάστηκε να αντιμετωπίσω το ότι δεν αναγνώριζα πλέον τον πυρήνα τον οποίο ξετύλιγα σταδιακά. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η ταυτότητα μου είναι ένα ον διαρκώς μεταβαλλόμενο, κατανόησα ότι η ακατάπαυστη αλλαγή που βιώνα μέχρι τώρα δεν είχε τελικό προορισμό, η αλλαγή η ίδια ήταν ο στόχος. Ήταν μια υπέροχα απελευθερωτική συνειδητοποίηση. Όχι μόνο επειδή μου επέτρεψε να απαλλαχθώ από τα χιλιάδες μικρά κουτάκια ταυτοτήτων στις οποίες ούτως ή άλλως δεν θα χωρούσα αλλά γιατί μου αποκάλυψε μια εικόνα του εαυτό μου που επιτέλους με έκανε χαρούμενη. Μια φευγαλέα ιδέα, μια μπερδεμένη εικόνα στην άκρη του ματιού που εξαφανίζεται πριν προλάβει κανείς να την επεξεργαστεί. Και άρχισα να νιώθω πραγματική ευτυχία σε αυτή την κατάσταση διαρκούς αλλαγής, όντας διαφορετική από τον εαυτό μου ή από τους άλλους, εκκεντρική ή απλοϊκή, μεταβαλλόμενη και κάποιες φορές αντιφατική. Έτσι κατάλαβα επιτέλους πως η προσπάθεια που κατέβαλα για αυτή τη συνεχή μεταβολή, για την αναγέννηση, δεν είναι το αναγκαίο κόστος για να φτάσει κανείς στον πραγματικό του εαυτό. Αυτός ο κόπος είναι η ίδια η ζωή. Και καλά θα κάνω να τον αποδεχτώ, να τον αγκαλιάσω, να τον αγαπήσω, γιατί θα είναι παντοτινός σύντροφος, περισσότερο παρών και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
